|
|
 |
|
 autor: Kulwap07-09-2005
DWIE KULE
|
Piękne jesienne dni zdopingowały nas do wyjazdu w łowisko. Na ambonie usiedliśmy we dwójkę. Mieliśmy w zamiarze odbyć długą łowiecką dyskusję zwłaszcza, że tematów nazbierało się bez liku... W kole bowiem działo się źle i to już od dawna.Członkowie koła unikali wzajemnych spotkań, aby nie prowokować jakichś niepotrzebnych historii. Wraz z kolegą zepchniętym do wspólnej „grupy tematycznej” chcieliśmy spokojnie przedyskutować narastające problemy. Wybraliśmy ambonę niezbyt nawiedzaną przez myśliwych nieopodal wsi i podmokłych łąk w znacznej części porośniętych wielkimi chaszczami i tarniną. Przyległy las na skraju, którego ambona ta była usytuowana, porośnięty był krzakami dodatkowo pokrytymi gęstym dzikim bluszczem.
Piękny dzień zapowiadał piękną noc. Kawa w termosie pachniała otaczając ambonę chmurami niewidzialnego aromatu. Siedziało się dość wygodnie dyskutując o wypuszczanych bażantach, a to o tym, że tych bażantów bardzo dużo widzi się rozjechanych na drogach i o ewentualnych mających odwiedzić nas dzikach. Ambona ustawiona była tak, aby świecący księżyc sprawiał maksimum trudności w obserwacji i celowaniu. Na obwodzie tym nie wiedzieć czy ze złośliwości czy niewiedzy wszystkie ambony ustawiane były wbrew logicznym zasadom bez uwzględniania wag i wiejących wiatrów czy też kierunków wschodu księżyca i słońca. O montowaniu „słoneczników” nikt tutaj nie słyszał.
Mimo to, można było z tak postawionej ambony coś zobaczyć a i nawet strzelić zwłaszcza przy sprzyjających warunkach. Jednym z takich sprzyjających warunków dla tej ambony był niezbyt silny wiatr wiejący z innej niż zazwyczaj strony. Tak też się stało i tym razem. Wiaterek wiał nie zupełnie tak jakby się oczekiwało, ale z kierunku rokującego nadzieję. Gdy księżyc wzbił się już dość wysoko i świecił dokładnie w okna ambony zauważyliśmy, że z prawej strony z lasu niczym pociąg na łąkę wyjechała wataha dzików. Dwanaście, trzynaście, czternaście, liczyliśmy prawie głośno... Szesnaście sztuk w różnym wieku rozwinęło się w tyralierę i poskubując coś od czasu do czasu posuwała się w kierunku pól na których rosły ulubione buraki. Pokonały spory odcinek gdy nagle coś zwietrzyły i szybkim krokiem zaczęły zbliżać się w kierunku naszej ambony. Po przebiegnięciu kawałka łąki dziki nieregularną grupą przemieściły się w pobliże ambony. Postanowiliśmy strzelić dubleta.
Kolega, ćwiczący strzelanie sportowo otrzymał zadanie strzelania do biegnącego dzika, którego wcześniej sobie upatrzy, aby być zgodnie z „kartką”. Ja, mniej wprawiony w strzelaniu do biegnących sylwetek, otrzymałem zadanie oddania pierwszego strzału. Widoczność jak pod reflektorem, bo księżyc dość wysoko i świeci jak latarnia a ja nie mogę ustalić sobie tego jednego do naprowadzenia krzyża. Co już prawie jestem gotów to dziczek przesunie się i mam mleko w lunecie od padającego prosto w obiektyw lunety światła. Wyczyniam różne ekwilibrystyczne numery, to wycieram lunetę to przesuwam się wciskając kolegę na ścianę ambony to znowu łapię w krzyż innego z grupy dzików. To znowu muszę czekać bo zbiły się w gromadę i jedną kulą mógłbym poranić jeszcze kilka. Wreszcie nadarzyła się okazja. Kolega cały czas w gotowości - ja postawiłem krzyż na tym wybranym pod względem wieku i stojącego z dala od innych. Krzyż na komorę i pach..... Niczym echo padł drugi strzał z kniejówki kolegi.
Odczekaliśmy regulaminowe 30 minut mimo, że widzieliśmy jednego z dziczków leżącego bez ruchu w odległości około 40 metrów od ambony. Zeszliśmy i zaczęliśmy szukać tego dzika, do którego ja strzelałem. Stał na wprost ambony w chwili oddawania strzału. Po dość intensywnym poszukiwaniu nie udało się odnaleźć dzika do którego celowałem. Kolega przystąpił do patroszenia dzika, który po jego strzale zrolował wycinając tabakierą dołek w dość świeżo zaoranym polu. W trakcie patroszenia kolega zauważył, że dzik ma dwie rany wlotowe od kuli i kilka miejsc na drugim boku po opuszczających tuszę fragmentach kul! Jedna w odległości około 10 cm od drugiej. Obie tej samej średnicy i obie świeże.
Obejrzeliśmy dokładnie dzika. Jedna kula urwała płuca uszkadzając górę serca, druga zaś uszkodziła serce od dołu. Po układzie śladów rażenia wewnątrz dość łatwo ustaliliśmy, że pierwsza moja kula trafiła w dół serca natomiast strzał kolegi, który powalający dzika na ziemię uderzył nieco wyżej. Oskórowanie dzika już po dokonaniu wszystkich formalności i dojechaniu do Lublina odkryło zupełnie tą dziwną historię. Długo jeszcze dyskutowaliśmy o okolicznościach tego zdarzenia. Piętrzyły się pytania: a to dlaczego spośród 16 sztuk każdy z nas skierował lufę do tego jednego, a to jak to się stało, że strzelony w komorę dzik przebiegł jakieś 70 metrów aby dostać kolejną obalającą kulę, i tak dalej... Na rzadko które pytanie znajdowaliśmy odpowiedź. Los a raczej tzw. koledzy sprawili, że i ja i on odeszliśmy z tego koła aby móc na ambonach rozmawiać o czymś przyjemniejszym niż zła atmosfera wśród grupy zmuszonej do obcowania z sobą niby kolegów. Kiedy jednak uda się nam razem zapolować zawsze wracamy wspomnieniem do tej zadziwiającej przygody. I zawsze bez efektywnie analizujemy fakt skierowania dwu kul do jednego dzika. Jakby obok wielu innych nie było! I zazwyczaj kończymy tym samym wnioskiem” myśliwy strzela a św. Hubert kulami kieruje. Nie zawsze tak, jakbyśmy tego chcieli.
|
|
|
|
|  |
| 28-01-2006 14:04 | Magnum | Fajna przygoda i ciekawe opowiadanie ! | | 24-11-2005 16:47 | Meseli | Wspólne polowania z zaprzyjaźnionym myśliwym to niepowtarzalne przygody! A doszukiwanie się wszędzie jakichś uchybień regulaminowych psuje tylko atosferę w kole i jest dla mnie zwykłym pieniactwem, gadaniem dla samego gadania. | | 21-10-2005 17:03 | Kulwap | Od uświadamiania to ja nie jestem... Na temat polowania zbiorowego na forum pisano wielokrotnie. I wyjaśniano wielokrotnie także w poradach prawnych. To, że do ciebie to nie trafia i masz własną interpretację to twoja sprawa.
Dodam jedynie, że działo się to w czasach gdy "regulamin" polowań nie był interpretowany na zasadzie "każdy wój na swój strój"!
A opowiadania to nie kącik dysput o ustawach. | | 21-10-2005 14:02 | Łowny | a może drogi KULWAPIE powiesz mi w którym miejscu minąłem się z prawdą-proszę uświadom mnie ociemniałego???Bo widzę, że tylko bardzo prymitywnym i mało rzeczowym komentarzem jesteś w stanie skwitować to Wasze pseudo polowanie...a może dopiero teraz pierwszy raz czytałeś te paragrafy???? | | 20-10-2005 06:41 | Kulwap | Jeśli dalszy komentaż miałby być tak głupi jak ten pierwszy to oczywiście, że jest zbędny! | | 02-10-2005 17:48 | Łowny | ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ŚRODOWISKA w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowania i znakowania tusz:
§ 21. 1. Polowaniem indywidualnym jest polowanie wykonywane przez jednego myśliwego działającego niezależnie od innych myśliwych znajdujących się w tym samym obwodzie łowieckim.
§ 25.1. "Za polowanie zbiorowe uważa się polowanie wykonywane z udziałem co najmniej dwóch współdziałających ze sobą myśliwych...."
Ciekawy jestem czy Wasze "polowanie" (nie wiem czy można to tak nazwać) było w wykazie polowań zbiorowych Waszego Koła(a poza tym polowania zbiorowe odbywają się w dzień). Radzę postudiować Regulamin Polowań przed wyjściem na polowanie....dalszy komentarz tego incydentu jest chyba zbędny..........
|
| |
|
|
