Gdy przyszedłem do koła, Mariusz polował już od kilku lat. Zaprzyjaźniliśmy się bardzo szybko. Mieliśmy wspólne poglądy na temat łowiectwa, wspólne pragnienie kultywowania i przeżywania prastarych tradycji, wspólne umiłowanie aktywnego czerpania rozkoszy jakie dawała nam natura, z należytym dla tejże natury szacunkiem.

Jak dziś pamiętam pierwsze wspólne młodzieńcze kaczki, pierwsze już bardziej dojrzałe kacze zloty i urocze wiosenne kaczory, pierwsze kuropatwy i bażanty, pierwsze romantyczne słonki na ciągach, pierwsze koziołki, pierwsze rykowiska, pierwsze, drugie i trzecie baśniowe toki cietrzewi, a potem bukowisko w Białorusi, gdzie jako organizator miałem niebierny udział w sukcesach Mariusza.

To właśnie Mariusz, prawie 30 lat temu przywrócił w naszym kole tradycje pokotu i to On zorganizował pierwsze po latach ognisko kończące polowanie: powrót tradycji.

To On wraz z Krzyśkiem C., wśród bagien nadbiebrzańskich, wprowadził mnie w niesamowitą głębię przeżyć i doznań. To z Nim wspólnie emocjonowaliśmy się nad Biebrzą niespełnionymi, wspaniałymi ciągami słonek i spełnionymi, przeszczęśliwymi tokami cietrzewi.

To z Nim w roku 1984 odwiedziliśmy wielkiego Mistrza fotografii przyrodniczej Włodzimierza Ł. (Maćkowa Ruda - Puszcza Augustowska). Mistrz zaprosił nas na kawę, ale gdy zobaczył, jak z wypiekami na twarzy chłoniemy jego opowieści, zorganizował nam prawdziwą ucztę, nie tylko emocjonalną.
Przy tradycyjnym, domowej roboty, sękaczu i wybornej nalewce, do późnego wieczora rozmawialiśmy nie tylko o Jego puszczy.

Nie mam siły i pomysłu, by pisać dalej... przytłacza mnie smutek, nicość i chaos... 
Niech więc przemówi za mnie historia.
Tak kiedyś Go widziałem, tak prezentowałem Jego zdjęcia i tak pisałem o naszych łowach: