Powrót
Borsuk
Daniel
Dzik
Dziki królik
Jeleń sika
Jeleń szlachetny
Jenot
Kozica
Kuna domowa
Kuna leśna
Lis
Łasica łaska
Łoś
Muflon
Norka amerykańska
Norka europejska
Piżmak
Ryś
Sarna
Tchórz stepowy
Tchórz zwyczajny
Wilk
Wydra
Zając bielak
Zając szarak
|
Łasica łaska - Mustela nivalis (Linnaeus, 1766)
Rząd: Mięsożerne - Carnivora
Rodzina: Łasicowate - Mustelidae
|
|
Opis: Łasica jest naszym najmniejszym drapieżnikiem. Tułów ma smukły, nadzwyczaj giętki. Kończyny są krótkie o owłosionych podeszwach. Ogon jest stosunkowo krótki, stanowi około 1/4 długości ciała z głową. Ubarwienie letnie sierści z wierzchu ciała jest brązoworude, na spodzie ciała - białe, odgraniczone od barwy grzbietu linią falistą (a nie równą). Cały ogon jest brązowy. Poniżej kątów ust znajdują się brązowe cętki i plamki. Na białym futerku brzucha często występują brązowe cętki i plamki W zimie futerko jest całkowicie białe (w górach północnej i wschodniej Europy) lub bieleje tylko częściowo, albo pozostaje brązowe jak w lecie, tylko jest jaśniejsze (środkowa Europa).
Formuła zębowa: 3 1 3 1/3 1 3 2
Samica ma 4 pary sutek.
Rozmieszczenie geograficzne: łasicy obejmuje całą Europę (prócz Islandii, Irlandii, Cypru i małych wysp), północną i wschodnią Azję, Afrykę Północną i Amerykę Północną. Została wprowadzona w Nowej Zelandii. W Polsce występuje w całym kraju, ale liczebność jej nie jest znana.
Biotop: Łasica zajmuje te same biotopy co gronostaj, ale unika siedlisk mokrych, lubi tereny otwarte. W zimie zbliża się również do osiedli i przebywa w stajniach, stodołach i szopach. W górach dochodzi do 2700 m n.p.m.
Pokarm: Podstawowym pokarmem łasicy są drobne gryzonie, stanowiące do 80 i więcej procent jej diety. Zjada poza tym żaby, jaszczurki, drobne ptaki, czasem króliki.
Przy większej dostępności pokarmu robi zapasy(zniesienia ptaków, gryzonie) dochodzące do kilkunastu sztuk. Dzienne zapotrzebowanie pokarmowe wynosi dla samców 33 g (27% masy ciała), dla samic 23 g (30% masy ciała). W razie braku gryzoni łasica rabuje skrzynki gniazdowe ptaków, przez co może wpływać na ich populacje.
Rozród: łasicy jest właściwie mało zbadany. Ruja główna przebiega w lutym-marcu, ale dodatkowo też przez cały rok. Ma 1 lub 2 (3) mioty rocznie. Ciąża trwa 34-37 dni. Młode w liczbie 4-9 w miocie przychodzą na świat w różnych miesiącach, co prawdopodobnie dało podstawę do wyodrębnienia oddzielnego gatunku łasicy mniejszej - Mustela minuta Pomel 1853, który jednak przez większość autorów nie jest uznawany.
Okres laktacji trwa 6-8 tygodni, ale już po 14 dniach młode łasice pobierają stały pokarm. Samodzielność uzyskują po 12-'16 tygodniach, dojrzałość płciową po około 4 miesiącach.
Samice urodzone wczesną wiosną mogą mieć młode jeszcze w tym samym roku. Linka przebiega u łasicy dwukrotnie, na wiosnę - w kwietniu i maju oraz w jesieni - we wrześniu i październiku. Długość życia na swobodzie wynosi około 3 lata, w niewoli dożywa do 6 lat.
Łasica ma tych samych wrogów co gronostaj, który jest także dla niej niebezpieczny.
Behawior: Łasica jest aktywna w dzień i w nocy, dlatego czasem pada ofiarą sów. W zimie poluje pod śniegiem. Dzięki swym małym rozmiarom dostaje się bez trudu do kryjówek swych ofiar.
W czasie rui samiec chwyta samicę za kark i niesie ją aż znajdzie miejsce odpowiednie do kopulacji, która może trwać 2-3 godziny.
Wielkość areału osobniczego zależy od zagęszczenia i u samców wynosi od 1,7-4,8 ha, u samic 1-1,2 ha. Terytorium jest znakowane kałem i wydzieliną gruczołów zapachowych.
Góra strony
|
|
|
