Powrót
Borsuk
Daniel
Dzik
Dziki królik
Jeleń sika
Jeleń szlachetny
Jenot
Kozica
Kuna domowa
Kuna leśna
Lis
Łasica łaska
Łoś
Muflon
Norka amerykańska
Norka europejska
Piżmak
Ryś
Sarna
Tchórz stepowy
Tchórz zwyczajny
Wilk
Wydra
Zając bielak
Zając szarak
|
 | Muflon - Ovis musimon
Rząd: Parzystokopytne - Artiodactyla
Rodzina: Pustorogie - Bovidae
|
|
|
Opis: Muflon krępym tułowiem i stosunkowo krótkimi nogami przypomina owcę domową, z którą jest blisko spokrewniony. Sierść w lecie jest rudawobrunatna, w zimie ciemniejsza- rudobrązowa.
U samców (baranów) powyżej pierwszego roku życia na obu bokach występują mniej lub bardziej widoczne białawe plamy zwane siodłem. Spód ciała, wewnętrzna strona nóg, pysk i lustro są białawe. Samice (owce) mają ubarwienie bardziej jednolite i jaśniejsze niż u samców, w lecie jasnobrązowe, w zimie ciemnobrązowe. U muflonów występuje charakterystyczny silny kark, na którym wyrasta grzywa z dłuższych włosów. U barana występują rogi (ślimy), spiralnie skręcone ku tyłowi i w bok. Na rogach są bardzo dobrze widoczne karby przyrostów rocznych, po których określa się wiek. Do cech odróżniających płeć należą: wielkość, ubarwienie sukni, rogi i siodło. Muflon ma gruczoły zapachowe między palcami, w okolicach odbytu, a samice również po bokach wymienia.
Wzór zębowy muflona to 0 0 3 3 / 3 1 3 3.
Występowanie: W okresie historycznym muflon zachował się na dwóch śródziemnomorskich wyspach Sardynii i Korsyce.
W roku 1732 po raz pierwszy od czasów starożytności sprowadzono muflona na kontynent europejski, do zwierzyńca Belweder pod Wiedniem. Do Polski na Dolny Śląsk (Góry Sowie, Bielawa) muflon trafił w 1901 roku.
Biotop: Pierwotnym biotopem muflona są suche, skaliste obszary górskie, pokryte rzadkim drzewostanem, z gęstym krzewiastym podszyciem, z lukami porośniętymi trawą. Jak wszystkie zwierzęta gór muflon w zimie schodzi w doliny, a latem wychodzi wyżej w góry. Muflon preferuje środowiska polne.
Pokarm: Muflon najchętniej zjada miękkie, soczyste rośliny. Wybiera rośliny aromatyczne, także trujące. Ponad 705 jego pożywienia stanowią trawy, około 15% liście drzew i krzewów, około 10% krzewinki, a resztę nasiona i owoce. W lecie muflon żywi się głównie bylinami, w zimie przeważnie trawami, a na przedwiośniu borówką i jagodą. Muflon nie jest wybredny i zjada również wrzos, pokrzywę i kwaśne trawy. Niekiedy ogryza korę z odrośli korzeniowych i dolnych części pni drzew. Chętnie zjada wykładaną karmę i lizawki.
Rozród: W zależności od wysokości nad poziomem morza i wielkości stada ruja u muflona przebiega od października do połowy grudnia. Dojrzałość płciową osiąga muflon w wieku 1,5 roku. Ciąża trwa 22 tygodnie. W marcu lub kwietniu rodzi się jedno, rzadko dwa młode. Owca karmi jagnię przez pół roku. Jagnięta chowają się pod bokiem łani aż do przyszłego porodu. Muflony żyją około 16 lat.
Rozwój rogów: Wcześnie po urodzeniu u barana na łbie tworzy się kostna nasada, z której pod koniec pierwszego miesiąca życia wyrastają rogi. W okresie listopad-grudzień zanika przyrost rogów i powstaje w tym czasie tzw. przyrost roczny. Na wiosnę rogi znów intensywnie przyrastają. Między poszczególnymi przyrostami rocznymi na rogach narastają zgrubienia (karby).
Behawior: Większość muflonów żyje w stadach (kierdlach) po 3-5 osobników, jedynie dorosłe barany w lecie tworzą mało liczne grupy, a stare chodzą pojedynczo. Stada prowadzi stara, doświadczona owca, a grupę baranów osobnik najsilniejszy, który posiada najcenniejsze trofeum. W zimie stada są liczniejsze, 12-18 sztuk. W czasie rui rzadko dochodzi do tworzenia się stad rujnych. Ruja u owcy trwa 24-36 godzin. Baran wyszukuje samicę i dotyka ją nosem, ociera się o nią i oblizuje, a niekiedy popycha przednią nogą. Przed kopulacją, która trwa kilka sekund baran odpędza owcę w ustronne miejsce. Podczas rui barany staczają między sobą walki. Po krótkim rozbiegu uderzają się rogami. Trzask uderzeń jest słyszalny ze znacznej odległości. Walka rzadko kończy się tragicznie, ponieważ słabszy osobnik zwykle ucieka goniony przez krótki czas przez zwycięzcę. W okresie rui silny baran preferuje w stadzie najwyżej dwuletnie samce. Na dwa miesiące przed porodem matka opuszcza zeszłoroczne jagnię, które się usamodzielnia. Muflon jest zwierzęciem płochliwym, dobrze słyszącym i bardzo dobrze widzącym. Również węch i smak ma dobrze rozwinięty, co przejawia się w doborze pokarmu oraz higienie zwierzęcia. Samice i młode bronią się przed wrogiem do wielkości lisa tupaniem nóg. Muflon prowadzi dzienny tryb życia. Wypas rozpoczyna o wschodzie słońca.
W trakcie wypasu stado ustawia się w tyrarierę. Po 3-4 godzinach zwierzę krótko odpoczywa, poczym znowu żeruje. Około południa zwierzę znów wypoczywa, a popołudniowy cykl żerowania jest najdłuższy i trwa z małymi przerwami aż do zachodu słońca. Na krótki żer muflon wychodzi także około, północy. Muflony są zwierzętami wiernymi swemu środowisku. Pojedyncze sztuki nie posiadają własnego terytorium. Odległości, które między sobą zachowują poszczególne osobniki są określone hierarchią osobników w stadzie.
Góra strony
|
|
|
